Nie piszę tutaj o kurtuazji z wszelkiego rodzaju tzw. okazji. Mam na myśli takie zwyczajne ludzkie odruchy, kiedy ktoś odczuwa potrzebę wypowiedzenia podziękowania najzwyczajniej z potrzeby serca, bez jakiekolwiek kalkulacji czy narracji okolicznościowej.

Wielu aktualnie pracujących prokuratorów, a najpewniej nie tylko prokuratorów zaskoczy informacja, że w był w Polsce taki czas, że Władza Ustawodawcza przed wydaniem aktu normatywnego dotyczącego prokuratury dyskutowała z prokuratorami o różnych uwarunkowaniach ich aktywności zawodowej.

Podczas czynnej służby prokuratorskiej, ani moi przełożeni ani gestorzy władzy państwowej medalami, orderami czy innymi honorowymi dowodami uznania raczej mnie nie rozpieszczali. Znacznie częściej wyróżnienia tego rodzaju spotykały mnie ze strony różnych jednostek samorządu terytorialnego, Policji czy Straży Granicznej, co sobie bardzo ceniłem w przeszłości i cenię obecnie.

Szkolenia ustawiczne, czyli stałe podnoszenie kwalifikacji zawodowych jest obowiązkiem każdego prokuratora. Od pewnego czasu przyjęło się oficjalne dokumentowanie uczestnictwa w szkoleniu wystawieniem przez organizatora specjalnego dokumentu. Zwykle jest to świadectwo, zaświadczenie, niekiedy certyfikat.

„Przestępstwo przeciwko pokojowi jest największa zbrodnią, jaką można w ogóle popełnić, bo rodzi ono wszystkie inne. Wywołanie wojny jest przyczyną popełnienia innych zbrodni wojennych, powoduje nasilenie popełniania zbrodni przeciwko ludzkości, jest przyczyną większej ilości ofiar w ludziach, mieniu i kulturze świata niż jakakolwiek inna zbrodnia”.

W innym miejscu tej zakładki wspomniałem już o moim debiucie egzaminacyjnym w 1984 roku. Od tego czasu minęło niemal 30 lat. Zmieniały się systemy szkolenia i egzaminowania aplikantów prokuratorskich, zmienił ustrój społeczno-gospodarczy i forma sprawowania rządów. Trudno już zliczyć ilu było prokuratorów generalnych i ministrów sprawiedliwości.

Charakterystyczne mundury wychowanków Nowosolskiego Hufca Pracy przez całe dziesięciolecia II połowy XX wieku widoczne były na budowach domów, ulic czy innych charakterystycznych dla rozwijającego się miasta miejscach. Zdarzało się, że niektórzy z nich popadali w konflikty z prawem, mniej albo bardziej poważne.

O respekcie dla ocen mojej pracy zawodowej przez środowisko społeczne, w którym dane mi było działać pisałem przy różnych okazjach wielokrotnie. Oceny te bowiem kształtowane są przez osoby i całe środowiska najlepiej znające konkretne uwarunkowania tej pracy oraz jej efekty. Zasada ta doznaje oczywiście niekiedy wyjątków.

Zawsze uważałem i powtarzam to przy każdej okazji, że każdy szef jest mądry i skuteczny w działaniu na tyle, na ile mądrzy, sprawni w działaniu i emanujący poczuciem odpowiedzialności są jego podwładni. Do współpracowników, zwłaszcza tych najbliższych miałem szczęście.

Klasyfikowanie niektórych dokumentów z domowego archiwum przysparza mi niekiedy sporo trudności. W przypadku wykonywania zawodu prokuratora trudno bowiem wyraźnie oddzielić sprawy służbowe od prywatnych. Czynności zawodowe często wykonuje się poza godzinami biurowymi i poza formalnym miejscem zatrudnienia. W wielu sytuacjach kosztem życia osobistego czy rodzinnego.