Przyczynek do opisu systemu kształcenia i egzaminowania aplikantów prokuratorskich w latach dziewięćdziesiątych XX wieku            Na początku lat 90-tych XX wieku model przygotowania aplikantów prokuratorskich do zawodu nie odbiegał w istotny sposób od rozwiązań wypracowanych w latach wcześniejszych. Jego zasadniczym elementem była aplikacja etatowa, która trwała 2 lata.[1] Możliwe było odbywanie aplikacji systemem pozaetatowym, który jednak praktykowano stosunkowo rzadko. Szkolenie, co do zasady odbywało się w sposób zdecentralizowany. Zajęcia teoretyczne prowadzono w ośrodkach szkolenia aplikantów zlokalizowanych w większych prokuraturach wojewódzkich. Praktyki odbywały się w prokuraturach i sądach rejonowych, prokuraturach i sądach wojewódzkich oraz w jednostkach policji.  Po pierwszym roku aplikacji kandydaci do zawodu prokuratorskiego zdawali kolokwium, a po jej zakończeniu egzamin…

Słowa złe, czyli (bez)granice wolności „Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji”. Przytoczne zdanie pochodzi oczywiście z obowiązującej w Polsce konstytucji. Jak powszechnie wiadomo, Konstytucja jest najważniejszym źródłem prawa krajowego.

Siekierezada, czyli dlaczego warto upominać się o Stachurę „A cóż prawdziwy mężczyzna może robić w Bieszczadach – oczywiście pracować w lesie przy wyrębie i zwózce drzew. Tak było od początku PRL-u. W Bieszczady trafiali ludzie twardzi, ale często też niepogodzeni ze współczesnym światem. Były wśród nich wrażliwe dusze – rzeźbiarze, poeci, malarze. Takie postacie opisał Edward Stachura w swojej kultowej powieści „Siekierezada”. Drwale po wypłacie zbierali się w nielicznych bieszczadzkich barach – w Dwerniku, Ustrzykach Górnych, Lutowiskach, Wetlinie czy Cisnej. Przepijali tam większość zarobionych pieniędzy, potem wracali do swojej ciężkiej i niebezpiecznej pracy. Knajpy te były owiane legendami ich pijackich wyczynów.” Lato było w pełni, pogoda dopisywała. Czas dla turystyki rowerowej bliskiego zasięgu, jaką…

Refleksje na tle lektury książki pt. „Postępy w naukach sądowych” Streszczenie Autor wskazuje najważniejsze, najbardziej ciekawe i wartościowe przemyślenia, m.in. „kto nie chce zostać w tyle, musi nadążać za rozwojem”. Dotyczy to nauk sądowych jako systemów uporządkowanej wiedzy i tych przedstawicieli, którzy nauki te stosują w praktyce, ścigając sprawców przestępstw oraz uczestnicząc w wymierzaniu im sprawiedliwości. Prezentując prace znanych i cenionych Autorów, nie ogranicza się do warstwy informacyjnej, lecz analizuje ich myśli, wskazując na zagadnienia najbardziej przydatne na drodze do zawodu prawnika (prokuratora). Już sama okładka intryguje i zaciekawia ilustracją znakomicie oddającą przesłanie książki. Widnieją na niej dwa urządzenia do wykrywania arsenu: skonstruowany w 1836 roku aparat Marsha oraz współcześnie wykorzystywany…

Kryminalistyczne przesłanki decyzji o dokonaniu oględzin miejsca „Oględziny miejsca zbrodni należy zacząć przede wszystkim od wyzbycia się nerwowości, jaką wywołuje  obraz zbrodni”. Dr Józef Gurgul            Oględziny są czynnością procesowo–kryminalistyczną, której celem jest ujawnienie śladów, czyli wszelkich zmian rzeczywistości materialnej mających związek ze zdarzeniem stanowiącym przedmiot postępowania karnego i pozwalających bezpośrednio lub po przeprowadzeniu ekspertyz na wysnucie wniosków o charakterze tego zdarzenia, jego okolicznościach i skutkach.             Przytoczona tu próba zdefiniowania oględzin wskazuje na dwie istotne dla problematyki wypracowania decyzji o dokonaniu oględzin kwestie. Pierwszą z nich jest pojęcie „śladu”, drugą – wnioski, jakie z istnienia tego śladu, albo też jego braku wynikają.[1] Należy jednak dostrzec, że…

Zniewaga funkcjonariusza publicznego  Znieważenie innej osoby jest nie tylko zachowaniem niegodnym, ale też przestępstwem stanowiącym skierowanym przeciwko godności osobistej człowieka. Zniewaga jest każde zachowanie uwłaczające tej godności, stanowiące przejaw lekceważenia oraz pogardy dla jednostki ludzkiej. Warto przypomnieć, że także w rozumieniu prawa cywilnego, dobra osobiste człowieka, w tym jego cześć, pozostają pod ochroną tego prawa niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach [art. 23 kc]. Nie ulega wątpliwości, że podstawowym kryterium oceny „znieważającego” zachowania są dominujące w danym czasie i miejscu normy obyczajowe. Zachowanie o cechach zniewagi w jednym środowisku społecznym, nie musi być tak samo ocenione i przezywane przez pokrzywdzonego w innym środowisku. W praktyce zniewaga najczęściej wypowiadana jest…

Znamię prądu  W sensie kryminalistycznym jest śladem wskazującym na działanie energii elektrycznej, a dokładniej dowodzącym zaistnienia bezpośredniego kontaktu przewodnika prądu z żywym organizmem. Wskazuje nie tylko na miejsce tego kontaktu, ale niejednokrotnie stanowi wierne odbicie przewodnika, przez który energia elektryczna wnikała do ciała. Znamię stanowi charakterystyczną zmianę na skórze. Jego wyrazistość jest funkcją rozmiarów przewodnika, czyli elektrody, czasu przepływu prądu oraz wielkości jego napięcia i natężenia czy nawet wilgotności skóry. W typowej sytuacji znamię jest twarde i suche, a dookoła otaczają je wyraźniejsze, nieco wyniosłe brzegi. Stopień i rodzaj uszkodzeń skóry spowodowane jej kontaktem z przewodnikiem prądu mogą być jednak bardzo zróżnicowane. Od zmian zupełnie gołym okiem niewidocznych, poprzez powierzchowne…

Zgwałcenie  Pod tym pojęciem zwykle rozumie się zmuszenie kobiety do odbycia stosunku płciowego [por. Słownik języka polskiego, PWN]. Zgwałcenie w rozumieniu prawa karnego jest jednak pojęciem znacznie szerszym. Obowiązujący kodeks przewiduje odmienną odpowiedzialność karną za kilka różniących się od siebie postaci tego przestępstwa. Postać podstawowa zgwałcenia zagrożona jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności [art. 197 § 1 kk].  Polega ono na doprowadzeniu przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem innej osoby do obcowania płciowego. Przemoc to bezpośrednie oddziaływanie na osobę pokrzywdzoną polegające ma przełamywaniu jej oporu przy pomocy siły fizycznej. Najczęściej stosowane przez sprawców postacie przemocy polegają na biciu ofiary, przytrzymywaniu jej siłą, zdzieraniu odzieży. Rzadziej zdarzają się bardziej wyrafinowane…

Zgon psychogenny  Termin ten niezwykle trudno znaleźć w podręcznikach medycyny sądowej. Nie powinno to dziwić, albowiem medycyna sądowa jest dyscypliną naukową, a jednym z przymiotów naukowości jest weryfikowalność wiedzy na określony temat. Problematyka zgonów z przyczyn psychogennych weryfikacji takiej nie poddaje, a więc z naukowego punktu widzenia problem jest prawie bezprzedmiotowy. Wszyscy jednak wiedzą, że „prawie” czyni sporą różnicę. W przypadku zgonów psychogennych, a więc takich, które nie materializują jakimikolwiek zauważalnymi gołym okiem czy możliwymi do zdiagnozowania laboratoryjnymi metodami, hasło wskazane w tytule najpewniej zamyka się w obszarze „zgonów z przyczyn niewyjaśnionych”. Na pograniczu tego obszaru lokują się też przypadki zgonów spowodowanych zaburzeniami rytmu serca u osoby chorej na miażdżycę…