[…] Teraz stracili już swoją dawną siłę i sławę wojenną przodków; pędzą życie wśród uczt i płochych zniewieściałych zabaw, a ten upadek ma swe źródło być może w bogactwie ich kraju. (…)

[…] Człowiek zburzył porządek natury myśleniem i pracą. Starał się stworzyć nowy ład, narzucając sobie szereg zakazów.

[…] Wracałem z Lascaux tą sama drogą, jaką przybyłem. Mimo, że spojrzałem, jak się to mówi, w przepaść historii, nie miałem wcale uczucia, że wracam z innego świata.

[…] Ileż to zdarzało się ubolewania godnych pomyłek, kiedy to na skutek niewiedzy, a także – niech to będzie powiedziane wyraźnie – niedbalstwa władz policyjnych, dochodziło do wydawania opinii, urągających prawdzie i przynoszących hańbę naszemu zawodowi.

[…] Stał w drzwiach, patrząc na porysowane meble, na pocięte tapety, i z każdego zranienia odczytywał to, co tu się stało przed paroma godzinami: bagnet strącał rzędy kieliszków z półki w kredensie.

[…] Każdy z nich bezrobocie podczas wielkiego kryzysu odczuwał tylko jako hańbę osobistej nieudolności. Doceniałem ich, byłem wielbicielem ich Ameryki.

[…] Wszystkie prawie gospodarstwa tutaj miały przydzielonych do pracy polskich jeńców czy deportowanych i wiodło im się różnie, zależnie od tego, na jakich panów swego losu natrafili.

[…] Po dwóch tygodniach ulewnych deszczy noc była jeszcze chłodna, chociaż sierpniowa, ale Antek był podniecony i nie czuł zimna. Las był namokły jak stary fotel na wysypisku.

[…] Niepozorne ciało poruszała zaciekła i zapiekła dusza. Dawały o niej znać zapiekłe bruzdy koło ust, twarde niebieskie spojrzenie, jeżeli podnosiły się powieki, ciemny rumieniec hamowanej furii.

[…] Niepozorne ciało poruszała zaciekła i zapiekła dusza. Dawały o niej znać zapiekłe bruzdy koło ust, twarde niebieskie spojrzenie, jeżeli podnosiły się powieki, ciemny rumieniec hamowanej furii.