Przyczynek do opisu systemu kształcenia i egzaminowania aplikantów prokuratorskich w latach dziewięćdziesiątych XX wieku            Na początku lat 90-tych XX wieku model przygotowania aplikantów prokuratorskich do zawodu nie odbiegał w istotny sposób od rozwiązań wypracowanych w latach wcześniejszych. Jego zasadniczym elementem była aplikacja etatowa, która trwała 2 lata.[1] Możliwe było odbywanie aplikacji systemem pozaetatowym, który jednak praktykowano stosunkowo rzadko. Szkolenie, co do zasady odbywało się w sposób zdecentralizowany. Zajęcia teoretyczne prowadzono w ośrodkach szkolenia aplikantów zlokalizowanych w większych prokuraturach wojewódzkich. Praktyki odbywały się w prokuraturach i sądach rejonowych, prokuraturach i sądach wojewódzkich oraz w jednostkach policji.  Po pierwszym roku aplikacji kandydaci do zawodu prokuratorskiego zdawali kolokwium, a po jej zakończeniu egzamin…

Słowa złe, czyli (bez)granice wolności „Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji”. Przytoczne zdanie pochodzi oczywiście z obowiązującej w Polsce konstytucji. Jak powszechnie wiadomo, Konstytucja jest najważniejszym źródłem prawa krajowego.

Siekierezada, czyli dlaczego warto upominać się o Stachurę „A cóż prawdziwy mężczyzna może robić w Bieszczadach – oczywiście pracować w lesie przy wyrębie i zwózce drzew. Tak było od początku PRL-u. W Bieszczady trafiali ludzie twardzi, ale często też niepogodzeni ze współczesnym światem. Były wśród nich wrażliwe dusze – rzeźbiarze, poeci, malarze. Takie postacie opisał Edward Stachura w swojej kultowej powieści „Siekierezada”. Drwale po wypłacie zbierali się w nielicznych bieszczadzkich barach – w Dwerniku, Ustrzykach Górnych, Lutowiskach, Wetlinie czy Cisnej. Przepijali tam większość zarobionych pieniędzy, potem wracali do swojej ciężkiej i niebezpiecznej pracy. Knajpy te były owiane legendami ich pijackich wyczynów.” Lato było w pełni, pogoda dopisywała. Czas dla turystyki rowerowej bliskiego zasięgu, jaką…

Refleksje na tle lektury książki pt. „Postępy w naukach sądowych” Streszczenie Autor wskazuje najważniejsze, najbardziej ciekawe i wartościowe przemyślenia, m.in. „kto nie chce zostać w tyle, musi nadążać za rozwojem”. Dotyczy to nauk sądowych jako systemów uporządkowanej wiedzy i tych przedstawicieli, którzy nauki te stosują w praktyce, ścigając sprawców przestępstw oraz uczestnicząc w wymierzaniu im sprawiedliwości. Prezentując prace znanych i cenionych Autorów, nie ogranicza się do warstwy informacyjnej, lecz analizuje ich myśli, wskazując na zagadnienia najbardziej przydatne na drodze do zawodu prawnika (prokuratora). Już sama okładka intryguje i zaciekawia ilustracją znakomicie oddającą przesłanie książki. Widnieją na niej dwa urządzenia do wykrywania arsenu: skonstruowany w 1836 roku aparat Marsha oraz współcześnie wykorzystywany…