Cudzoziemiec w prawie karnym Cudzoziemiec, to każda osoba, która nie posiada polskiego obywatelstwa, bez względu na narodowość czy przynależność do grupy etnicznej. Nie jest cudzoziemcem obywatel polski, który nabył obywatelstwo państwa obcego, lecz nie utracił obywatelstwa polskiego. Cudzoziemcy – sprawcy czynów karalnych, w tym przestępstw i wykroczeń popełnionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają prawu polskiemu. Oznacza to, że postępowanie karne w takich przypadkach prowadzą polskie organy ścigania, wyrok wydaje polski sąd, a procedury postępowania regulowane są przez przepisy kodeksu postępowania karnego i kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Taka przynajmniej jest zasada, a nieliczne odstępstwa od niej wynikają z zawartych przez Polskę umów międzynarodowych lub immunitetu dyplomatycznego i konsularnego. Warto może…

Ciężar dowodu winy Kto zarzuca przestępstwo, powinien to wykazać dowodami zebranymi z zachowaniem właściwych standardów. Za czasów przesławnego prawodawcy Hamburabiego, kto zarzucił innemu człowiekowi przestępstwo, a nie umiał tego udowodnić, karany był karą, jaka groziła pomówionemu za czyn, o który go pomówiono. Współczesne ustawodawstwo i obyczaje nie są tak radykalne, ale przecież ciągle „materialny ciężar dowodu celem stosowania trafnej represji spoczywa na prokuratorze jako kierowniczym organie procesowym w postępowaniu przygotowawczym, a następnie jako oskarżycielu publicznym”. Przypomniana tu opinia Józefa Gurgula jest tylko z pozoru oczywista i co oznacza tak naprawdę dobrze wiedzą tylko doświadczeni i zaprawieni w trudnej sztuce śledzenia i oskarżania specjaliści. W rzeczywistości bowiem problematyka dowodzenia winy, jeżeli nie…

Ciemna liczba przestępczości. Na całym świecie statystyka jest podstawowym, chociaż oczywiście nie jedynym, miernikiem oceny zagrożenia przestępczością. Słusznie podkreśla się przy tym, że z wielu powodów nie jest to miernik doskonały i korzystać z niego należy ostrożnie oraz umiejętnie. Z drugiej strony jednak, krytyczne podejście do wszelkich statystyk nie podważa sensu posługiwania się metodami statystycznymi jako narzędziem ilustrującym pewne procesy społeczne i porządkującym konkretną rzeczywistość. Przede wszystkim dlatego, że dla wielu obszarów życia społecznego lepszych mierników dotychczas nie wymyślono. Niektórzy kryminolodzy już dawno zwracali uwagę, że: „statystyka przestępczości to nie tylko liczbowy obraz przypadków naruszenia porządku prawnego i zasad współżycia społecznego, lecz również potężny środek walki z przestępczością” [patrz: B. Hołyst,…

Centracja, a więc zawsze tylko moja racja Dobre mniemanie o sobie, swoich walorach fizycznych i zaletach umysłowych jest jednym z podstawowych warunków dobrego samopoczucia, a nawet higieny zdrowia psychicznego. Naukowcy uważają nawet, że w procesy rządzące naszymi stanami psychicznymi wpisane są mechanizmy takiego przetwarzania wszelkich informacji, które podświadomie zapewniają pozytywny obraz samego siebie. W tym kontekście, nie bez racji wiele lat temu ks. Mieczysław Maliński pisał, iż „Nie tylko to jest ważne, jaka jest obiektywna prawda, nie tylko to jest ważne, kto ma rację, ale jest równie ważne, coś uważa za ważne, że ma o czymś najgłębsze przekonanie i chce zgodnie z nim żyć” [patrz: Ks. M. Maliński, Modlitwa na każdy…

Burking Jest rodzajem uduszenia gwałtownego. Polega na celowym połączeniu dwóch niezależnych mechanizmów odcięcia dopływu powietrza do płuc. Pierwszy to zatkanie otworów oddechowych człowieka przy pomocy ręki. Drugi to uciskanie swoim ciężarem przez sprawcę ciała innej osoby na wysokości klatki piersiowej. Ten rodzaj uduszenia gwałtownego możliwy jest tylko w przypadku działania zbrodniczego. Z wielokrotnym zastosowaniem tej metody jako sposobu uśmiercania ofiar związana jest też sama jej nazwa. Powołując się na różne źródła, Wincent J. DiMaio i Dominik DiMaio [patrz: W. J. DiMaio i D. DiMaio, Medycyna sądowa, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2003 s. 225], podają, że na początku XIX w. niejaki William Burke oraz inny mężczyzna o nazwisku William Hare…

Broń palna, a policja Statystyki alarmują. Tylko w USA w ciągu 9 lat od kul policjantów zginęło 3 000 przypadkowych osób. W Niemczech w kierunku celu, jakim jest człowiek średnio każdego dnia oddaje się 5 strzałów z broni policyjnej. W Polsce, wg ocen specjalistów obserwuje się tendencję niejako odwrotną – na ogół policjanci unikają używania broni palnej [opinia z końca lat 90-tych XX w. – przyp. JW]. W celu ograniczenia ryzyka dla osób postronnych policje na całym świecie poszukują rozwiązań formalno-prawnych i logistycznych. Z jednej więc strony obostrzeniom ulegają przepisy dotyczące zasad używania broni. Z drugiej, dąży do dostarczenia policjantom broni i amunicji, które minimalizują ryzyko rażenia osób postronnych i powodowania…

Broń palna – odpowiedzialność za nielegalne posiadanie Definicja broni palnej uległa w ostatnich latach bardzo znamiennemu poszerzeniu. To efekt konstruowania coraz to nowych systemów rażenia. To także efekt wielu zdarzeń z użyciem broni gazowej. W rozumieniu prawa, broń palna to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężających gazów, powstałych wskutek spalania materiału miotającego jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego, a przez to do rażenia celów na odległość [art.7 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji, Dz.U. nr 33 poz. 549 z późn. zm.]. Obecnie do broni palnej zalicza się broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową.…

Broń neurobalistyczna Bronią w sensie kryminalistycznym jest każdy przedmiot przeznaczony do zadawania z bezpośredniej bliskości lub na odległość urazów cielesnych. Według Słownika języka polskiego PWN, broń to narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela. Istnieje wiele koncepcji systematyki broni. Najbardziej proste ograniczają się do wyróżnienia broni białej i broni palnej. Inne, wychodzą z założenia, że systemową alternatywą broni białej jest broń strzelecka, a w tej kategorii mieści się: broń palna, broń pneumatyczna i broń neurobalistyczna. M. Kulicki zalicza do broni neurobalistycznej proce, łuki i kusze. Są to narzędzia służące do rażenia celów na odległość, w których pocisk zostaje wyrzucony przy użyciu narzędzia uruchomionego energią pierwotnie akumulowaną…

Bójka, pobicie – kiedy prokurator? Nie każda bójka czy nawet pobicie musi kończyć się prokuratorskim aktem oskarżenia. Kodeks karny przewiduje odpowiedzialność karną tylko za udział w takiej bójce lub pobiciu, które stwarzały bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu ofiary pobicia czy innych uczestników zdarzenia. Bez szczegółowego zbadania okoliczności czynu nie można miarodajnie odpowiedzieć na pytanie, czy wyczerpał on znamiona ściganego w trybie prywatno -skargowym występku naruszenia nietykalności cielesnej, czy jednak stanowi przestępstwo karane w trybie publiczno-skargowym. W śledztwie należy więc ustalić jaki był charakter miejsca, gdzie doszło do bójki czy pobicia, jakimi przedmiotami posługiwali się sprawcy pobicia /uczestnicy bójki/, jakie było nasilenie agresji ze strony sprawców, jak kształtował się…

Bójka i pobicie – problem prawny i społeczny. Z formalno – prawnego punktu widzenia sprawa jest znacznie prostsza, gdy jeden człowiek atakuje innego, narusza jego nietykalność cielesną, powoduje obrażenia ciała, czy nawet śmierć. W takim przypadku ponosi odpowiedzialność za wywołane przez siebie skutki, których oczekiwał, albo przewidywał i godził się na nie. Gdy pokrzywdzonych jest wielu, sprawca odpowiada osobno za następstwa wywołane u każdego z nich z osobna. Rzecz komplikuje się jednak, kiedy atakujących jest wielu. Trudno wówczas ustalić, kto spowodował konkretne obrażenia i wyważyć winę indywidualnie. Pociągnięcie do odpowiedzialności ułatwia w takiej sytuacji prawne pojęcie „bójki” oraz „pobicia”. Bójka to fizyczna walka, podczas której co najmniej trzy osoby atakują i…