[…] Nic tu już nie było podobne do siebie. Od lasów niby ciągnęło żywicą, lecz i tej żywicy nie mogłem jakoś uwierzyć. Jej zapach wydał mi się mdły, zwietrzały, jakby mało gorzki.

Słyszysz? – we mgle lipowych alej coś, ni to łkanie, ni to jęk? Ktoś zwiewny idzie przez Łazienki – stanie, popatrzy, idzie dalej.

[…] Na świadkach nie można polegać, gdyby się coś zdarzyło. Dziesięciu świadków, a będzie dziesięć kolorów, dziesięć modeli i tyle samo marek, nie mówiąc ile numerów.

[…] Las przytłaczał ludzi swą przepastną głębią, kołysał i usypiał szumem gałęzi, porażał wielkością i odwiecznym trwaniem.

[…] Piękna opowieść. O żywiole i o ludzkiej solidarności. Na co dzień wydaje się nam, że cywilizacja nas ochroni, że nas ocala.

[…] Nie ma piękniejszego, bardziej oszałamiającego lasu niż bukowy. O tej porze roku liście były już ciemnoczerwone i rozpościerały nad głową Wojnicza purpurowe sklepienie oddzielające go od jesiennego nieba.

[…] W życiu nie ma nic przedtem ani potem; nie ma również teraz; teraz nie ma najbardziej.

[…] Ruszaj się Bruno, idziemy na piwo. Niechybnie brakuje tam nas, recytowała moja matka Violetta przez V i dwa t słowa poety, którego nikt już dziś chyba nie czyta. W każdym razie mnie wydaje się nieznośnie duszoszczypatielny, zbyt dosłowny w swojej rozpaczy.

[…] Powstańcy rozlokowali się wzdłuż drogi, w lesie, o jakie sto kroków od traktu. Bór to był stary, sosnowy, ale pomieszany z dębami i nawet trochę z lipami, miał więc gęste poszycie. A już przy samych rowach pieniły się gęste zagajniki po obu stronach. Miejsce było dobrze wybrane, bo gąszcze te stanowiły doskonałe przykrycie. […] Jarosław Iwaszkiewicz, Heydenreich /w/ J. Iwaszkiewicz, Tatarak i inne opowiadania, Biblioteka POLITYKI, bez daty wydania, Warszawa s. 347

[…] Dzień był jesienny, ale niezwykle pogodny. Piasek jak muzyczny instrument przesypywał się w kole, zupełnie jakby towarzyszyła ich jeździe jakaś piosenka.