Nad ranem to już nie wiadomo,co robić z liryką rzewną,należałoby iść do domu,a jestem w domu, na pewno.

[…] Wróciłem gdzieś po tygodniu, przemoknięty do ostatniej nitki, zmarznięty na kość, utytłany w błocie po kolana i zmachany gorzej niżby po najgorszej orce. A tu mnie ojciec jeszcze w drzwiach przywitał: – O, jest nasz policjant. Naścigał się ludzi, że ledwo nogami powłóczy. Chcieliśmy mieć księdza w rodzie, a dał nam Pan Bóg policjanta. I za jaka karę?

[…] Rozgadał się Peresada o samych pierwszych początkach. Kiedy to ze Wschodu przyszli tu na Zachód. Na te Ziemie Odzyskane. Peresada miał wtedy 17 lat. A to było w czterdziestym piątym.

„[…] Czy się ich wielbi, czy potępia, czy też sławi czy lży – godzina detektywów wybija dzień w dzień i noc w noc we wszystkich częściach kuli ziemskiej, u wszystkich narodów i we wszystkich ustrojach: monarchistycznych, dyktatorskich czy też demokratycznych, socjalistycznych lub komunistycznych.

Powrót  [fragment] A podobno jest gdzieś ulica (lecz jak tam dojść? którędy?), ulica zdradzonego dzieciństwa,

Kiedy byłem młody, starałem się zawsze dotrzeć do sedna. Nękało mnie pytanie, czy oskarżony jest winien, czy też nie, i chciałem koniecznie wiedzieć, jak było naprawdę. Wątpliwości nie dawały mi spokoju.

”Jeśli wokół sprawy podniesie się zgiełk, jeśli prasa, jak to ma w zwyczaju, nie pozostawi suchej nitki na metodach naszego śledztwa, to co wówczas będzie można odkryć?” M. Pearl, Klub Dantego, Wyd. Literackie, K-w 2005 s. 25  

Zanim przybyłem do miasta, żandarmi otrzymali rozkaz zawiadamiania prokuratora Rhunkena o każdym przypadku gwałtownej śmierci. Zająwszy jego miejsce, teraz ja byłem odpowiedzialny za wszelkie kroki podejmowane w podobnych okolicznościach. M. Gregorio, Krytyka zbrodniczego rozumu, Wyd. Lit., K-w 2007 s. 387  

Wypowiadając się za pomocą stwarzanych przez siebie kształtów i kojarzonych kolorów, człowiek nieodmiennie snuł opowieść o obrazie świata lub – inaczej rzecz określając – o naturze. Natura jest wszystkim tym, co nas otacza; naturą też staje się w konsekwencji każda rzecz stworzona ręką człowieka.

„Większość z nas od wieków, od zawsze pojawia się i odchodzi ze świata bez śladu. Dzieje opowiedziane i opisane, to tylko historia niewielu ludzi i narodów, ich rzadko rozrzuconych śladów na szerokim i wielkim szlaku wydeptanym przez niezliczone miliony anonimowych wędrowców”. R. Kapuściński, Lapidarium IV, W-wa 2007 s. 75