[…] Wokoło nich ciągnęły się lasy Litewskie! Tak poważne i tak pełne krasy! – Czeremchy oplatane dzikich chmielów wieńcem, Jarzębiny ze świeżym pasterskim rumieńcem,

[…] Jaśnie dziedzicu – rzekł jeszcze Opałka – w naszym prawie dwojako się inkwizycje prowadzą: jedne są dobrowolne, a drugie są konfesaty. Tak prawa nasze świadczą i tak przed wiekami ojcowie nasi sądzili.

[…] W piecu trzaskał ogień, na patelni skwierczał smalec, obok na drugich fajerkach syczała gotująca się w czajniku woda na herbatę, na komodzie tykał markietujący budzik stojący na boku, bo gdy go postawić na nogi, przestawał chodzić.

Nie umiem być srebrnym aniołem – Ni gorejącym krzakiem – Tyle Zmartwychwstań już przeszło- A serce mam byle jakie. Tyle procesji z dzwonami – Tyle już alleluja – A moja świętość dziurawa Na ćwiartce włoska się buja.

Jeśli się nie zrozumiemy,  kolego, chłopcze z Emigracji,  wiedz, że jesteśmy obaj winni  i z nas dwu żaden nie ma racji.

[…] Lokomotywa zagwizdała wesoło, tocząc się w dół z jakiegoś wzniesienia. – Proszę mi wierzyć, że wracam tu z przyjemnością. Zgodzi się Pani ze mną, że w Reichu trudno już w tej chwili wytrzymać. Jeden wielki dom żałoby.

Musnął wietrzyk dąb w czuprynę, spadają żołędzie, jeden, cztery, osiemnaście, znów dąbrowa będzie.

[…] Po dziejach starych idą nowe, a jedne i drugie giną dla pamięci w otchłaniach wieczności (…). Cisza. Dąb już upadł, leży potężny z konarami zdruzgoztanemi, świeci raną, przez którą dech życia uchodzi. Jeszcze tak niedawno bystrzył się górę, spoglądał w niebo, dzielny, szumiał pięknie. Teraz leży i kona w milczeniu.

[…] Prokurator Wirt siedzi naprzeciwko Zamorskiego. Nie jest pewne, czy prokurator musi mieć właśnie taką twarz, jak ma Wirt: wrażliwą, uzewnętrzniającą każdą niemal myśl, zmianę nastroju, zarówno zaskoczenie jak i satysfakcję, gdy coś przebiega zgodnie z jego życzeniem.

[…] Swoboda ruchów, siła i gibkość ciała budziły podziw w gromadzie. Czyste igrzyska olimpijskie. Rozrywka krzepiła umysły ptaków radnych, a przeto ważne uchwały wiecowe żwawo posuwały się do kresu. Przedmiotem sporów najgorętszych była droga, którą zamierzano przebyć.