Inspiracje
-
Mowa lasu
[…] Z lasem się pobratał, a nawet jak gdyby go pokochał. Wśród leśnych drzew, w samotnych wędrówkach po leśnych drogach mógł ukryć przed innymi swoją klęskę i swoją samotność. To tylko z początku czuł się wśród drzew jak za kratami więzienia, potem raptownie pojął, że tylko jeszcze wielki las ofiarowuje mu nieskończoną wolność. Jakże piękne i przyjazne zaczęły mu się wydawać olchy na bagnie, jak pieszczoty przyjmował leciutkie drapania świerkowych igieł, a kiedy brał w dłonie liść dębu, wydawało mu się, że słyszy szelest podobny do tego, gdy dotyka się stronicy nie przeczytanej książki. Być może kiedyś tę książkę przeczyta i nauczy się lepiej mowy lasu, tak samo dobrze jak…
-
I rajd rowerowy Miejskiej Biblioteki Publicznej w Nowej Soli „Siekierezada. Śladami Edwarda Stachury”
Nowa Sól – Grochowice. Pisarz i poeta Edward Stachura we wrześniu 2023 r. został patronem Miejskiej Biblioteki Publicznej w Nowej Soli. Sławę przyniosła mu przede wszystkim powieść „Siekierezada albo zima leśnych ludzi”. Akcja utworu toczy się przeważnie w leżących na skraju południowo-wschodnim skraju Puszczy Tarnowskiej Grochowicach. Główny bohater „Siekierezady”, Janek Pradera, zatrudnia się przy wyrębie lasu, a poczynione obserwacje dostarczają inspiracji do budowania fabuły powieści. Uczestnicy zaplanowanego na sobotę 7 czerwca 2025 r. rajdu rowerowego do Grochowic odwiedzą miejsca związane z pobytem Stachury w Grochowicach i akcją samej powieści. Będzie to m.in. dojazd do domu Babci Oleńki – kwatery pisarza, miejscowej leśniczówki czy zrębu, gdzie wspólnie z miejscowymi drwalami ścinał…
-
Forteca
(…) Forteca nigdy nie może być miejscem do życia. Nie jest naszym środowiskiem naturalnym i w końcu zamienia się w więzienie, z którego będziemy chcieli uciec. (…) Krzysztof Czyżewski: O dobrej pamięci i opłakiwaniu [Wywiad Filipa Lecha] Źródło: https://culture.pl/pl/artykul/krzysztof-czyzewski-o-dobrej-pamieci-i-oplakiwaniu-wywiad
-
Preteksty
„Kto szuka zaczepki, przyczepi się do niteczki”. Edward Stachura, Siekierezada albo zima leśnych ludzi, Wydawca POLITYKA, s. 120
-
Mosty w sztuce życia
[…] Nigdy nie będziemy mieć miejsca bezpiecznego, prawdziwie ciepłego, jeżeli nie ułożymy dobrze spraw z sąsiadami, nie zbudujemy mostów ze światem zewnętrznym, innym od nas. (…) Sztuka budowania mostów w świecie wewnętrznych granic jest sztuką życia. […] Krzysztof Czyżewski: O dobrej pamięci i opłakiwaniu [Wywiad Filipa Lecha] Źródło: https://culture.pl/pl/artykul/krzysztof-czyzewski-o-dobrej-pamieci-i-oplakiwaniu-wywiad
-
Różny las
[…] W niewoli przez cztery lata pracował w wielu lasach i w wielu borach. Dlatego wiedział, że las potrafi być różny, jak różny bywa człowiek. W zimnym klimacie rosły przeważnie lasy iglaste, w górach ku niebu pięły się potężne świerki i jodły, niżej – z domieszką buka, jeszcze niżej z modrzewiami, jesionami, klonami, a nawet pachnącą latem lipą i wstydliwą białą brzozą. Poznał lasy łęgowe rozciągnięte na nizinach, z potężnymi dębami i jesionami. Poznał lasy bagienne, las mieszany świeży i las wilgotny, las łęgowy górski i las mieszany wyżynny, a także bory potężne – te wysokogórskie, te bagienne, te suche, wilgotne i świeże. Każdy był inny, miał swoje własne oblicze,…
-
Dąb
[…] Dąb był weteranem bojów z wichurami, które wiosną i jesienią od pól i jeziora pędziły na las i uderzały w jego skraj. Ile to było wywrotów po takich wichurach. Łamały się sosny i świerki, ale nigdy się nie zdarzyło, aby w boju z wichurą padł dąb, chociaż był najbardziej wysunięty do przodu i poddany uderzeniom wiatru. Kto wie, czy to nie w grubych i pokrytych pancerzem kory wielkich pniach dębów kryła się tajemna siła lasu? […] Zbigniew Nienacki, Wielki Las, Oficyna Wydawnicza „Warmia”, 1987 s. 139 (w wersji pdf)
-
Tajemnice lasu naturalnego
[…] Naturalny las jest tworem wielopoziomowym. Zawiera w sobie dużo tajemnic, jest w nim wiele różnych energii i śladów po dawnych zwierzętach i roślinach, a może i duchach dawnych ludzi. Fascynująca jest sama kompozycja przestrzenna lasu – dużo bardziej skomplikowana niż na przykład trawnika. […] Łukasz Łuczaj: Las to nie jest coś prostego [WYWIAD] Całość: TUTAJ
-
Lasy mahoniowe
[…] Zobaczyłem po raz pierwszy lasy mahoniowe. Wspaniałe, proste, bajecznie strzeliste drzewa po pięćdziesiąt metrów. Miało się wrażenie, że to jakieś błoniaste łapy kaczek-potworów: tak wyglądały rozrośnięte szeroko, wystające ponad powierzchnią ziemi korzenie. Księżycowy, nierealny, niewiarygodny las. […] Olgierd Budrewicz, Równoleżnik zero, Wydawnictwo ISKRY, Warszawa 1965 s. 183
-
Mowa lasu
[…] Nie lubił chodzić do lasu, choć jak mu się zdawało – zaczął rozumieć jego mowę. Nie stało się to oczywiście tak z dnia na dzień ani nawet z tygodnia na tydzień. Najpierw siadywał Horst Sobota na swoim oszklonym ganku i patrzył na las przez te szybki, które nie były zabarwione żadnym kolorem. Zimą obserwował szkielecie gałęzie buków, młode brzozy przygięte ciężarem śniegu, wiecznie zielone sosny, dumnie potrząsające szurpatymi głowami. Las wydawał się cichy i bezbronny, ale wystarczyło zrobić kilka kroków w jego głębię, a na dróżkach wydeptanych racicami sarenek i koziołków widziało się krwawe ślady czyjejś zbrodni – porozrzucane pióra ptasie, zaduszone przez lisy zające. Tak, nawet w porze…