[…] Jako antropolog sądowy oglądam zwykle ciała, które czasy świetności mają już dawno za sobą – rozdęte, rozszarpane, spalone, wypełnione robactwem, gnijące, przepiłowane, obgryzione, rozpuszczone, zmumifikowane lub rozczłonkowane.

[…] Eksperci sądowi i kryminalistyczni (…) słyszą opowieści zmarłych. Zmarli mają wiele do powiedzenia, ale mogą ich usłyszeć tylko ludzie odpowiednio wyszkoleni i obdarzeni specyficznym darem.

[…] Tym, co niszczy najwięcej materiałów dowodowych znajdujących się w miejscu pożaru, nie jest wcale sam ogień, lecz niewyszkolony, nadgorliwy śledczy uzbrojony w grabie.

[…] W owym czasie znałem już obowiązujące standardy. Po pierwsze, trzeba wykluczyć możliwość, że denat zmarł z przyczyn naturalnych wskutek jakiejś choroby. Po drugie, należy podać faktyczną przyczynę śmierci i w miarę możności określić, jak szybko doszło do zgonu.

Przed każdym trudnym przesłuchaniem należy przygotować (na podstawie całej dostępnej wiedzy o sprawcy i zdarzeniu) pełną listę koniecznych pytań. Następnym etapem jest opracowanie wszystkich wariantów potencjalnych odpowiedzi na te pytania.

[…] Walka, którą toczymy, nie może być skierowana przeciwko ludziom żyjącym poza widzialnym Kościołem. Prawdziwa walka o Królestwo Boże nie toczy się bowiem nigdy pomiędzy człowiekiem a człowiekiem, choćby jeden z nich wydawał się niebywale święty, a drugi niebywale podły.