Dwieście lat temu Aleksander Fredro tak pisał o Bieszczadach: „W Baligrodzie wypoczęliśmy koniom. Tam granica świata. Za Baligrodem wjeżdża się jak w czarne gardło. Droga i rzeka jest to jedno i toż samo, a od rzeki z jednej i drugiej strony wznoszą się czarne ściany jodeł i smereków. Cisna leży w obszernej nieco kotlinie. Folwark, cerkiew, karczma, dalej młynek i tartak ożywiają tę górską wioskę więcej niż wiele innych”. Bieszczady współczesne, pomimo wyraźnego „postępu cywilizacyjnego” i rosnącej z roku na rok ilości turystów, ciągle urzekają dzikością przyrody i oryginalnością krajobrazu. Moja tegoroczna wędrówka bieszczadzka z obiektywem w ręku nawiązywała do poprzednich wypadów w latach 1999, 2007 i 2013. Z całą pewnością nie była więc tematycznie…

Zimą bezdyskusyjnie dominuje biel. Za to podczas krótkiego lata nie ma chyba takiej barwy, której nie dałoby się spotkać w krajobrazie Norwegii. W wyższych partiach gór ciągle jeszcze bieli się śnieg, a lodowce jaśnieją błękitem. Granie nagich szczytów  w zależności od stanu zachmurzenia, mogą być szare, czarne lub granatowe. Zmienny jest też kolor wody w rzekach, jeziorach czy fiordach. W tym ostatnim przypadku znaczenie ma nie tylko pogoda, lecz także głębokość dna i materiał, jaki je tworzy. Woda może być silna, granatowa, czarna, zielona albo… może nas zachwycić niewiarygodnym wręcz turkusem.  Gdy do soczystej zieleni traw dodamy jeszcze barwy lasów, pól czy starannie odmalowanych drewnianych domostw wiejskich oraz budynków w miastach,…