Twój smutek niepojęty

[…] Twój smutek niepojęty, my go nie rozumiemy, ale on chyba też ubliża nam. Przybyliśmy ci na pomoc, na odsiecz, my, których kochasz nas, i którzy ciebie kochamy. Rozporządzaj nami. Rozkazuj nam.

Oto jesteśmy. Dużo nas. Oto jesteśmy: ziemia i niebo, gwiazdy na niebie, księżyce, komety, meteory, chmury na niebie, słońce na niebie, śniegi, grady, deszcze, słońce, ziemia, drzewa, puszcze, lasy, bory, zagajniki, zręby, szkółki leśne … […]

Edward Stachura, Cała jaskrawość, Wydawnictwo „C&T”, Toruń 2000 s. 74