Wejmutki przy leśnym stawku

Strzeszków. Miejsce fantastyczne dla każdego, kto lubi leśne osobliwości. Kępa wejmutek rosnących w oddziale 144 – wydzielenie „C” niedaleko od linii 143/144 pachnie żywicą z daleka. To sygnał, że jesteśmy blisko stanowiska sosny Weymountha.

Pierwsze sadzonki tego imponującego, gdyż rosnącego w ojczyźnie nawet do wysokości 80 m. drzewa, przywiózł z Ameryki Północnej do Europy już w roku 1705 kpt. Georg Weymount. Na początku lat 80.tych XIX w. w lasach śląskich rozpoczęto zakładanie na dużą skalę powierzchni doświadczalnych z drzewami obcego gatunku. Na liście eksperymentalnych nasadzeń znalazła się też wejmutka. Nasza plantacja jest zapewne efektem tych doświadczeń, a miejsce jej lokalizacji oznaczono na dawnych mapach leśnych.

Starsze wejmutki – wg danych z opisu taksacyjnego drzewostanu Banku Danych o Lasach – liczą sobie blisko 125 lat, ich średnica na wysokości pierśnicy sięga 40 cm, a wysokość 26 m. W najbliższym otoczeniu rośnie sporo świerka, a także sosny i modrzewia.

Miejsce służy wejmutkom. Większych szyszek nie da się nigdzie znaleźć. Niekiedy w okolicy zdarza się zobaczyć ślady po wizycie wilka.

Nieco głębiej w lesie można znaleźć mały stawek, ciągle jeszcze, chociaż z trudem, opierający się suszy. W sierpniu 2019 r. na dnie były już tylko resztki wody. Warto podkreślić, że oznaczony kolorem niebieskim na mapce z 1894 r., nieodległy zbiornik wodny praktycznie już obecnie nie istnieje.

Za stawkiem i gęstą ścianą lasu w kierunku zachodnim znajduje się Kamienny Kurhan, a tuż przy nim suche zagłębienie po dawnym zbiorniku wodnym.

Wejmutki przy leśnym stawku znajdziemy najłatwiej przy korzystając z leśnej drogi pożarowej nr 3 [d. niem. Gross Plutsch Weg]. Wystarczy wjechać w tę drogę przy Drewnianym Kamieniu i po przebyciu w kierunku północno-zachodnim ok. 1,4 km skręcić w lewo we wspomnianą na wstępie linię oddziałową. Po 120 m. jesteśmy u celu wyprawy.

Jan Wojtasik