[…] Sukces, jaki dziecko odnosi za pomocą krzyku, powoduje, że ma ono skłonność do zachowania go jako reakcji na trudne sytuacje w późniejszym okresie. Innymi słowy, dziecko może się „nauczyć” emocjonalnego reagowania wskutek przesadnej opieki rodzicielskiej. Nawet w późniejszej fazie osobniczego rozwoju, kiedy potrafi już lepiej przezwyciężać własne frustracje, może zachować infantylną tendencję do apelowania o pomoc krzykiem i płaczem. Rodzice nie powinni udzielać dziecku więcej pomocy, niż ono naprawdę potrzebuje. Zakres i rodzaj tej pomocy zależy od stopnia dojrzałości i osiągniętych umiejętności dziecka. […] Abraham P. Sperling, Psychologia, Wydawnictwo ZYSK i S-KA, Poznań 1995 s. 225