Drzewa Polski

[…] Drzewa pełnią istotną rolę społeczną i kulturotwórczą. Koją nerwy, relaksują, wyciszają i uspokajają. Stanowią przy tym natchnienie dla poetów i pisarzy, począwszy od słynnej lipy „czułej na głos Jana z Czarnolasu”, poprzez Mickiewiczowskie „dęby Białowieży, Świtezi, Ponar, Kuszelewa”, po dzieła najnowszych autorów.

Występują również w prozie, malarstwie, rzeźbie i wszystkich innych dziedzinach sztuki.

Mieszkańcy miast świetnie rozumieją, jaki wpływ na psychikę ma wycieczka do lasu. W cieniu szumiących drzew odpoczywamy od cywilizacji i odnajdujemy pierwotne, nieskażone piękno natury.

Jeszcze silniej niż lasy oddziałują na człowieka pojedyncze, szczególnie okazałe, monumentalne drzewa – pomniki przyrody – patriarchowie naszej dendroflory. Stojąc pod ich potężnymi konarami i wpatrując się w ogromne, naruszone zębem czasu pnie, uświadamiamy sobie swą nicość i ulotność, odczywamy atawistyczny lęk wobec kruchości naszego istnienia.

Te zielone olbrzymy napawają nas swym pięknem i każą odczuwać podziw dla sił Natury, która je stworzyła. […]

Paweł Zarzyński, Robert Tomasiak i Krzysztof Borkowski. Drzewa Polski – najgrubsze, najstarsze – najsłynniejsze, Wydawnictwa Naukowe PWN SA, Warszawa 2016 s. 15