Tak się złożyło, że przez wiele powojennych lat nasi rodacy zamieszkali poza granicami kraju wspierali swoje rodziny w kraju przekazując im różnej wysokości kwoty pieniężne. Do tego celu wielu z nich wykorzystywało typowe koperty, do których poza listem  wkładano banknoty pieniężne.

Od czasu do czasu w publicystyce społeczno-prawnej spotyka się pogląd, że każde zgwałcenie ze swej istoty jest czynem wyjątkowo okrutnym i jako takie nie powinno podlegać stopniowaniu. Nie pretendując do wygłaszania kategorycznych opinii w tej kwestii, skłonny byłbym przyznać, że osobiście bliżej jest mi do stanowiska przeciwnego.

Niewielki artykuł nawiązujący do toczącej się na łamach „Problemów Praworządności” dyskusji o optymalizowaniu sposobów dokumentowania stanu psychicznego oskarżonego w postępowaniu karnym był najprawdopodobniej moją pierwszą publikacją na łamach czasopisma naukowego.

Tytuł kolejnej publikacji „Wrzeciona” z cyklu „Z teki prokuratora” chyba nie do końca był szczęśliwy. Wszak przeciwieństwem głupoty jest mądrość, a przecież żadnej śmierci tego przymiotu przypisać się nie da.

Jest niemal pewne, że inspiracją słów zawartych w tytule tego felietonu były słowa refrenu znanego przeboju Maryli Rodowicz. Innych skojarzeń już trudno byłoby się dopatrzeć. Pociągi, jakimi podróżował po Polsce Mariusz M. z całą pewnością nie były byle jakie.

Wypowiedź jakiej udzieliłem Pani Redaktor Danucie Mystkowskiej z Gazety Lubuskiej w lutym 1988 r. dotyczyła wielu różnych problemów związanych z pracą prokuratora. Jednak redakcja kilkakrotnie i w tytule i podtytułach kilkakrotnie zaakcentowała wątek kary śmierci. W rezultacie takiego zabiegu zagadnienie „za” czy „przeciwko” karze śmierci uznano za najważniejsze przesłanie mojej wypowiedzi dla GL.

Przypomniana tu publikacja traktuje o stosunkowo pospolitym przestępstwie wszechczasów, jakim jest włamanie. Włamania zwykle zaliczane są do zdarzeń mniej niebezpiecznych niż rozboje, zgwałcenia czy inne poważne czyny kryminalne.

Ostatnie kilkadziesiąt lat charakteryzowało się w Polsce m.in. postępującą decentralizacją zarządzania krajem i cedowaniem rozstrzygnięć administracyjnych czy gospodarczych na samorządy oraz inne instytucje czy organizacje funkcjonujące w formule zdecentralizowanej.

Obowiązki prokuratora oraz wielokierunkowe zaangażowanie społeczne sprawiały, że wiele spraw Nowej Soli było mi bardzo bliskich i w miarę dobrze znanych. Dawałem temu niekiedy wyraz w działalności publicystycznej.