Zrąb Stachury, czyli dylematy książkowego mola. Gdy przed trzema laty pracowałem nad pierwszym projektem szlaku rowerowego z Jodłowa do Grochowic byłem przekonany, że dokładnej lokalizacji zrębu, na którym w roku 1967 autor „Siekierezady” Edward Stachura – pisarz i poeta powojennego pokolenia, wspomagał swoim toporkiem grochowickich drwali, nie sposób ustalić.

Głaz pamięci leśnika Józefa Kawulaka. Na południowym krańcu Puszczy Tarnowskiej w obrębie Leśnictwa Bielawy natrafić można na miejsce szczególne – posadowiony w środku sosnowego lasu głaz poświęcony pamięci tragicznie zmarłego leśniczego Józefa Kawulaka.

Góra Mirkowa. Pozostaje zagadką, dlaczego najwyższe, bo sięgające 121,5 m. n.p.m. wzniesienie Puszczy Tarnowskiej nie doczekało się w czasach historycznych nazwy własnej. Takie nazwy nadawano z zasady często wzgórzom zdecydowanie niższym, nie wspominając już o wyniosłościach podobnej wysokości, np. sąsiedniej Wysokiej Hali – 119,0 [niem. Almas-Höh] czy niedalekiego Glinnego [niem. Glimp-Berge – 117,5 m. n.p.m.

Cisowa ostoja w Daglezjowym Gaju. Kiedyś rósł niemal powszechnie tworząc gęste zagajniki. We współczesnych lasach gospodarczych cisy spotyka się na północy i zachodzie Polski. Jednak zdarza się to nadzwyczaj rzadko. Przykładem nielicznych już naturalnych zwartych stanowisk cisa w Polsce są Bory Tucholskie.

Dębowa Polana. Trzeba oddać leśnikom różnych epok, że pomimo wielu niewątpliwie pokus wycięcia do ostatniej sztuki starych puszczańskich dębów, potrafili kilkaset spośród nich oszczędzić dla kolejnych pokoleń. Rosną one zwykle wśród sosen rozrzucone pojedynczo w wielu punktach d. Puszczy Tarnowskiej.

Nowosolskie Dębowe Eldorado. Przywołaną w tytule nazwę interpretować można dwojako: jako wspaniałą, cieszącą oczy leśną krainę zachwycającą mnogością dorodnych siedlisk dębowych, a także w wersji już mniej romantycznej – miejsce pozyskiwania wartościowego surowca drzewnego.

Kraina Tysiąca Dębów. O dębach, ich znaczeniu kulturowym i powodach szczególnego zainteresowania tym gatunkiem drzew, pisałem już w artykule pt. Aleja „Dwieście Dębów”. Podkreśliłem tam zwłaszcza genezę i wartość symboliki uosabianej przez dęby, w tym ich siłę, witalność i długowieczność.

Aleja „Dwieście Dębów”. Wszystko wskazuje, że w swej pierwotnej postaci Puszcza Tarnowska była lasem mieszanym dębowo-sosnowym, raczej z przewagą dębu. Dopiero w XIX wieku proporcje te uległy odwróceniu i to do tego stopnia, że sosna zdominowała wszelkie inne gatunki.

Dębowa Enklawa. W południowo-wschodnim sektorze oddziału „16h” Borów Tarnowskich w części administrowanej przez Nadleśnictwo Sława Śląska w przerzedzonym lesie sosnowym natrafić można na grupę 10 dębów w różnym wieku i zróżnicowanej rozpiętości obwodu na wysokości pierśnicy.

Żużlowa Droga. Wbrew nazwie, żużlu na niej nie uświadczymy. Co najwyżej od czasu do czasu resztki starych cegieł służących wzmocnieniu rozmiękającego podłoża. Na pytanie więc, dlaczego akurat „Droga Żużlowa”, odpowiedź zwykle brzmi: najpewniej, kiedy nadawano jej tę nazwę, jezdnia pokryta była żużlem. Brzmi logicznie, ale ciągle jest to tylko domysł.