[…] Mamy traktować daną osobę skazaną tak, jakby nigdy nie została skazana. Nie ma to cech rehabilitacji, choć w przeszłości nawet takie poglądy (niesłuszne) były głoszone. Celem wprowadzenia zatarcia wyroku na pewnym etapie rozwoju ustawodawstwa karnego było uniknięcie efektu trwałej stygmatyzacji kogoś, kto popełnił przestępstwo – po to właśnie, by umożliwić mu powrót do normalności, by nie zaszczuwano go przez całe życie mimo odbycia wymierzonej kary. […]

[…] Nie ma żadnego cudu. Uruchomienie tzw. niespecyficznych czynników terapeutycznych prowadzi do poprawy samopoczucia, którym legitymują się różni bioenergoterapeuci. Samo wyobrażenie o tym, że jakieś zaburzenie ustąpi, może doprowadzić do poprawy, a nawet do zupełnego wyleczenia. Na tym polega mechanizm efektu placebo.

[…] Snowden – podobnie jak Garzón – uznał, że władza nie może się stawiać ponad prawem, a także, że w obronie obywateli złamanie prawa jest uzasadnione. Nawet zwolennicy Garzóna zwracają uwagę, że jego determinacja w obronie prawa jest tak wielka, iż w swojej walce o sprawiedliwość sam siebie stawiał ponad tymże prawem (np. nielegalnie stosując podsłuch).

[…] Kodeksy są ważne, bo nawet ludzie dobrej woli nie zawsze wiedzą, co w ich zawodzie jest akceptowalną etycznie praktyką, a co nie. A grzesznikom zawsze można podetknąć kodeks pod nos i powiedzieć: widzisz, naruszyłeś nasz kodeks zawodowy – wstydź się.

Wg Paula Harvey’a, amerykańskiego komentatora radiowego, policjant to ktoś, kto musi: w mgnieniu oka podejmować decyzje, na które sędzia potrzebuje niekiedy wielu miesięcy, być pierwszy na miejscy wypadku, wiedzieć wszystko, ale nie mówić nic, znać grzechy innych, lecz w nich nie uczestniczyć, znaleźć świadka, który niczego sobie nie chce przypomnieć oraz przestępcę, który i tak zwykle pozostaje na wolności.