[…] Media komentując na gorąco, nie bardzo wiedziały, z jakiego typu zdarzeniem mają do czynienia, ale to nie przeszkadzało w ferowaniu przesądzających opinii. Mówiono więc najpierw o napadzie, dopiero potem o bójce z udziałem wieloosobowych grup.

[…] Niemcy, obojętnie w jakiej strefie, odrzucają własną winę i z zaciętością pracują, pracują, pracują nad odbudowaniem własnego kraju. Polacy, obojętnie w Kraju czy na emigracji, lewą ręką biją się w piersi, prawą wskazują winowajców wśród innych narodów i męcząc się bardzo gadaniem o losach Ojczyzny i świata, są co najmniej dwakroć mniej produktywni niż Niemcy. […]

[…] Ziemie rdzennie polskie były w początkach naszych dziejów obszarem zwartym etnicznie. W części Europy, której granica zachodnia biegła Odrą i Nysą Łużycką, południowa – Karpatami i Tatrami, wykraczając poza nie na Orawie i Spiszu, wschodnia – Sanem i między Wieprzem a Bugiem, północna przez jeziora mazurskie i dolną Wisłą – mieszkali niemal wyłącznie ludzie polskim językiem mówiący, jeśli mający jakąś świadomość narodową, to tylko polską.

[…] Treść stereotypów jest pochodzenia społecznego. Tworzą się w nas pod wpływem rodziców, szkoły, literatury, mediów, a także poprzez osobiste kontakty z członkami różnych grup i kategorii społecznych. Natomiast można zgodzić się z tezą, że sama skłonność do uporządkowania świata społecznego w kategorie jest uwarunkowaną ewolucyjnie tendencją do tworzenia prostego obrazu rzeczywistości – ogólnoludzką i naturalną.

Stowarzyszenie Sędziów Polskich „Iustitia” po zapoznaniu się z nadesłanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości do konsultacji dokumentem pt. „Główne elementy strategii wymiaru sprawiedliwości” stwierdza, co następuje.

[…] Internet przesunął wyobrażalny zasięg inwigilacji w nieskończoność. To już nie podsłuchiwanie telefonów i czytanie listów – to gigabajty korespondencji, terabajty zdjęć, znajomi znajomych spleceni w społecznościową sieć. Gdy się już do nich zyska dostęp, można łatwo i precyzyjne budować profile podejrzanych.

[…] Ofiarą wymiaru społecznej sprawiedliwości stają się często ludzie indywidualnie uczciwi. Wykonawcami wyroków społecznej sprawiedliwości są niekiedy ludzie indywidualnie amoralni. Nie brak na to przykładów aż nadto bolesnych. Paweł Konrad, Bez przyłbicy, Odrodzenie nr 14/15, luty 1947