[…] Nie jest uzasadnione oczekiwanie, że sądy będą z urzędu informowały osoby uprawnione do zadośćuczynienia za niesłuszne skazanie oraz niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie czy zatrzymanie o ich uprawnieniu, terminie do zgłoszenia roszczenia oraz innych istotnych uwarunkowaniach postępowania tego dotyczących.

„Nie stanowią zniesławienia oświadczenia i wypowiedzi będące realizacją uprawnień opartych na prawie. Dotyczy to w szczególności krytycznych ocen wyrażonych w opiniach służbowych, skargach, pismach procesowych, krytyce naukowej, artystycznej, itp”. Wyrok SN z dnia 23 maja 2002 r., sygn. V KKN 435/00

„Błędny jest pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiagają cele prewencyjne. Cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wyskość”. Wyrok SN z dnia 15 stycznia 203 r., sygn. AKa 360/02

„Gdy pokrzywdzeni sami wskazali policjantom sprawców swej krzywdy, a w późniejszych zeznania wielokrotnie zapewniali, że się nie mylą, to okazanie im sprawców w trybie art. 173 k.p.k. byłoby czynnością fasadową, bez istotnego znaczenia„. Wyrok SA w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. II AKa 20/03

„Nie można dyskwalifikować dowodowej wartości zeznań świadka tylko dlatego, że nie zauważył on jakiegoś drobnego fragmentu zajścia albo zapamiętał go inaczej niż inni świadkowie, którzy mieli korzystniejsze warunki obserwacji zdarzeń oraz utrwalenia ich w pamięci„. Wyrok SA w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. akt II AKa 20/03

„Okazanie osobie pokrzywdzonej wizerunku, a więc okazanie pośrednie może być konieczne, gdy nie może być dokonane okazanie bezpośrednie, albo wtedy gdy wobec upływu czasu i zmiany wyglądu osoby rozpoznawanej  osoba rozpoznająca nie jest pewna, co do identyfikazji sprawcy”. Wyrok SA w Lublinie z dnia 18 grudnia 2002 r., sygn. II AKa 297/02