Rowerowa fotoparada, czyli sposób na ciekawy dodatek do życia

W latach 60.tych i częściowo także 70.tych XX w. przedmiotem marzeń większości męskiej części młodzieży wiejskiej był z całą pewnością motocykl. Stare SHL-ki czy hałaśliwe Junaki spotykało się coraz rzadziej, ale WSK, MZ czy Jawy były jeszcze na porządku dziennym i stanowiły podstawowy silnikowy środek lokomocji.

Zdobycie motocyklowego prawa jazdy stanowiło w tej sytuacji wyzwanie o charakterze fundamentalnym. Ja uzyskałem je bodajże w 1967 r. i przyszło mi to stosunkowo łatwo.

Kierowanie motocyklem miałem popisowo opanowane na długo przed samym kursem i przychodziło mi ono znacznie lepiej niż jazda samochodem.

Dla mnie decyzja o uzyskaniu prawa jazdy na motocykl i samochód osobowy podyktowana była jednak względami wyłącznie pragmatycznymi, a nie wynikającymi z potrzeb ambicjonalnych czy swoiście rozumianego splendoru.

Tak naprawdę od wczesnego dzieciństwa, poprzez lata młodości i okres życia dojrzałego imponowały mi rowery. Już od drugiej klasy szkoły podstawowej nieprzerwanie byłem w posiadaniu jakiegoś roweru, a jakiś inny – bardziej sportowy czy bardziej „markowy” był obiektem moich marzeń. Podarowana mi przez Rodziców w 1964 r. za wyniki w nauce sportowa „Eska” była w tamtych latach ukoronowaniem takiego marzenia.

Niekiedy zastanawiam się, jakie znaczenie dla kształtowania moich rowerowych pasji miał Wyścig Pokoju i jego kolejni polscy bohaterowie – Jan Królak, Stanisława Gazda, Ryszard Szurkowski i inni. Ich życiorysy, przynależność klubową, a przede wszystkim czasy na poszczególnych etapach i całym wyścigu znało się na pamięć.

W domowym archiwum nie znalazłem niestety wielu „rowerowych” zdjęć z wcześniejszego okresu mojego życia. Era cyfrowych aparatów fotograficznych jest pod tym względem znacznie bardziej bogata.

Jan WOJTASIK