Utylitaryzm prawa stanowionego

[…] Prawo jest stanowione zawsze tylko dla potrzeb oznaczonego czasu lub określonego ustroju. Dostosowuje się ono do okoliczności uzasadniających jego wydanie i nie może poza nie wychodzić.

Sposób rozumienia go zależy od stopnia jego niezbędności  i przydatności; dobre prawo nie powinno być nienaruszalne, gdyż ma znaczenie tylko w okresie, w którym miało działać. Teoria może rozważać pojęcia oderwane, ale prawo, dzieło w istocie swej praktyczne, stosuje się tylko do sytuacji w wysokim stopniu konkretnych.

To właśnie tłumaczy istnienie granic rozszerzające stosowania jakiegoś przepisu przez orzecznictwo. Zawsze, gdy w miejsce sytuacji, którą twórca prawa brał pod uwagę, wchodzą inne, przezeń nie przewidywane, granice te zostają naruszone. […]

Będąc dziełem człowieka, podlega ono /tj.prawo/, jak wszystkie sprawy ludzkie, naciskowi rzeczywistości, sile wyższej, konieczności. Istnieją bowiem fakty, których mądrość ludzka przewidzieć nie może, sytuacje, których nie można było wziąć pod uwagę.

Ponieważ  norma nie stosuje się do nich, trzeba w miarę możliwości sprostać bezwzględnej konieczności chwili i odbiegając jak najmniej od przepisów ustawowych przeciwstawić środki tymczasowe niepokonanej sile wydarzeń. […]

Terlinder /za/ Ch. Perelman, Logika prawnicza. Nowa retoryka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, W-wa 1984 s. 117