Pismo polityczne

„Czasopismo przeznaczone do urabiania opinii, do kierowania nią, przystosowuje się w ten sposób do wchodzącej tu w grę publiczności, że konsekwentnie broni tych samych zasad czy tych samych interesów, szuka oparcia w odpowiednich organizacjach, nie wchodzi w kompromisy z tendencjami i ugrupowaniami przeciwnymi, unika sądów obiektywnych, forsuje jednostronne, własne itd.

Nawet wygląd zewnętrzny takiego czasopisma << ideowego >>  zdradza jego charakter: tytuł pisma jest poważny, nawiązujący do głoszonych haseł, na miejscu czołowym figuruje artykuł wstępny, druk i cała <<szata drukarska>> spokojna, poważna, wzbudzająca zaufanie, wreszcie mamy tu stałość w układzie treści, w formacie pisma i w doborze czcionek tak, że czytelnik na pierwszy rzut oka może rozpoznać <<swoje>> pismo”.

Stanisław Orsini-Rosenberg, Typy czytelników prasy w społeczeństwach kapitalistycznych, Przegląd Socjologiczny, t. 10, 1948, s. 298-299 [cyt. za W. Władyka, Krew na pierwszej stronie, Wydawnictwo  Czytelnik, W-wa 1982 s. 12