Jak zwodniczy potrafi być las

[…] Rozumie, jak zwodniczy potrafi niekiedy być las. Wie, jak łatwo po zachodzie słońca, kiedy noc wszystko przemienia, zmylić kierunek i zawrócić, i, być może, krążyć w kółko, nie odróżniając wschodu od zachodu, północy od południa.

Kiedy człowiek rzeczywiście straci orientację w głębokich lasach i coraz bardziej ją zatraca, zaledwie mały krok dzieli chłodne opanowanie od stanu gorączkowej paniki.

Ogarnia go jakieś szaleństwo, zaczyna biec, przewracać się o zwalone kłody i padać jak długi na ziemię. A mimo to idzie wciąż dalej, obojętny na kierunek, aż w końcu, w stanie skrajnego wyczerpania, fizycznego i umysłowego, braknie mu woli czy sił, by zrobić choć krok dalej. […]

Eric Colier, Nad rzeką bobrów, MUZA SA, Warszawa 1995 s. 45