Dęby pocztowe pod Okopcem

Dęby pocztowe pod Okopcem. Polna droga, która łączy Dąbrowno z Meszami swój początek wywodzi najpewniej jeszcze z czasów średniowiecznych. Dostępne mapy zdają się wskazywać, że wówczas mógł to być fragment tzw. Starej Drogi ze Śląska do Polski [niem: Alte Polen Weg].

Natomiast w czasach pruskich – co już wyraźniej wynika ze źródeł historycznych – stanowiła odcinek tzw. Starej Drogi Pocztowej [niem: Alte Post Weg] łączącej Głogów z Sulechowem.

Współcześnie droga ta posiada już tylko lokalne znaczenie, umożliwiając dojazd do okolicznych pól i lasów. Od czasu do czasu można też na niej spotkać spacerowiczów pieszych, rowerzystów, a nawet kawalkadę jeźdźców konnych z pobliskiego Świętego czy – jak kto woli – Świętoboru.

Po opuszczeniu Okopca w kierunku północnym, wspinamy się na niewielkie wzniesienie. Następnie czeka nas dłuższy zjazd. Wkrótce, po minięciu wspomnianego wzniesienia łatwo zauważyć, że okalające piaszczystą drogę krzewy i drobne drzewa z lewej strony niemal zupełnie znikają, z prawej natomiast pojawia się rząd okazałych dębów. Dęby te rosną stosunkowo blisko siebie, tworząc charakterystyczny szpaler i zarazem granicę sosnowego lasu.

Na pierwszym odcinku jest ich około trzydzieści, w tej liczbie dziesięć wyraźnie starszych. Najgrubszy spośród nich liczy sobie 455 cm w obwodzie na wysokości pierśnicy. Pozostałe sprawiają wrażenie późniejszego dosadzania.

Dalej w kierunku na Mesze rośnie co najmniej 50 sztuk dębów. Widać je po obu stronach drogi. Skrajnie różna grubość pni świadczy, że niektóre z nich mogły zostać posadzone po wcześniejszym wycięciu starych drzew. Uwagę zwraca też poprzeczna aleja od strony zachodniej w głąb lasu. Tworzą ją nasadzenia późniejsze. Długość tego poprzecznego ramiona wynosi ok. 130 do 140 m.

Początki najstarszego fragmentu alei z pewnością sięgają pierwszej połowy XIX wieku, a więc tworzące ją drzewa zostały posadzone w czasach, gdy środkiem drogi pędziły jeszcze pocztowe dyliżanse. W korzystnych warunkach mogły rozwijać prędkość nawet do 18 km/godz. Do czasu rozwoju sieci kolejowej przez blisko 300 lat były w Europie najwygodniejszym środkiem lokomocji. Przewoziły oczywiście także korespondencję i bagaże podróżnych.

W Sulechowie znajdowała się stacja dyliżansów, znana głownie jako miejsce postoju i wymiany koni na szlaku z Warszawy do Berlina. Wszystko wskazuje też na to, że podobną rolę spełniało Dębówko [d. niem. Glogeiche] znajdujące się w połowie drogi z Głogowa do Sulechowa.

Z kolei, w wieku XIX nasadzanie alej przydrożnych stawało się w Europie, zwłaszcza na obszarze Niemiec, niemal powszechne. Dęby przy drodze z Okopca do Meszów mają 150 do 180 lat. Wszystko to razem tłumaczy nadanie dębowej alei nazwy zawartej w tytule.

Dęby Pocztowe najłatwiej odnaleźć skręcając z drogi wojewódzkiej 318 na północ w kierunku Okopca. Po minięciu tej miejscowości wjeżdżamy na drogę polną i po pokonaniu dwóch zakrętów oraz niewielkiego wzniesienia jesteśmy u celu. Nieco dłuższy jest dojazd od strony Meszów. W miejscowości tej wybieramy kierunek południowy w stronę Okopca i konsekwentnie trzymamy się osi polnej, potem leśnej drogi.

Jan Wojtasik