Koniec Polski Ludowej

[…] 29 grudnia 1989 r. Sejm znowelizował Konstytucję PRL. Inicjatywa wyszła z klubu PZPR, który wnioskował o wykreślenie zapisu o kierowniczej roli partii. (…) Modyfikacje ustawy zasadniczej, jak na owe czasy, były głębokie, ale niewystarczające.

Najważniejszą był powrót do tradycyjnej nazwy państwa  – Rzeczypospolita Polska. W artykule 1 znowelizowanej konstytucji zapisano, że „Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej”. (…) Konstytucja uznała Sejm za najwyższego wyraziciela woli narodu, którego rolą jest urzeczywistnianie suwerennych praw narodu.

Usunięto zapisy o kierowniczej roli PZPR i przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. (…)

Uchwaleniu nowelizacji towarzyszył nastrój entuzjazmu. Posłowie odśpiewali hymn państwowy, a 29 grudnia 1989 roku uznany został za dzień narodzin demokratycznej Polski. Prezydent Rzeczypospolitej Wojciech Jaruzelski niezwłocznie podpisał ustawę.

31 grudnia 1989 r. ukazał się ostatni numer Dziennika Ustaw PRL. Historycy przyjmują, że w tym dniu zakończyły się dzieje Polski Ludowej, rozpoczęte powołaniem KRN w noc sylwestrowa z 1943 na 1944 rok. […]

Józef Zych, Trudna lekcja demokracji, Wydawnictwo JAGIELLONIA SA, Kraków 2005 s. 8-9