Góra „Św. Anny”

[…] Jest niezbyt wysoka, cała pokryta lasem. Wznosi się nad rzeką i od strony rzeki jest stroma – rzeka wrzyna się w nią i tworzy tu głęboki zakręt, jak kanion.

Woda w ścianie góry wyżłobiła przez wieki taka stromiznę, że tworzy ścianę prostopadłą do rzeki, ściana odkrywa warstwy skały białorudej – w tym miejscu od rzeki nie można wejść na górę – trzeba podejść dalej i już nieco łagodniejszym zboczem wejść wyżej.

Można też przystanąć tam na stromym brzegu i spojrzeć w dół na rzekę i przed siebie daleko do góry, bo nad tym stromym brzegiem jest stworzone przez drzewo jakby okno.

Okno wychodzące na zachodzące słońce!

Okno jest na połowie drogi do szczytu. Tę pierwszą część od rzeki do Okna pokrywają smukłe białe brzozy i żywozielone jodełki. Brzozy są wysokie, a jodełki niskie, a gdzieniegdzie ponad niskie drzewa wystrzelają stare piękne buki i tworzą koronę z gałęzi.

Do szczytu nie ma żadnej ścieżki – żadnej ludzkiej ścieżki nie ma w ogóle na tej górze na tej górze – jest tylko wydeptany przez dziki ślad, którym zwierzęta schodzą do wody.

Od Okna, idąc w górę, najpierw jest gęsty jodłowy zagajnik, wyżej wielkie stare brzozy i buki, trochę świerków – piękny mieszany las, w którym, każde drzewo ma nieco inny odcień zieleni.

Już blisko szczytu, gdzie są najstarsze wielkie drzewa, króluje jedno – buk o pięciu wielkich konarach wychodzących od razu z pnia, dość nisko, tak że w środku między tymi konarami można się schować.

Drzewo pięcioramienne…

Od tego wielkiego drzewa już blisko na szczyt, cały zielony – ze szczytu nie ma widoku, widok jest tylko z tego Okna.

Szczyt jest plątaniną starych drzew, które kiedyś wiatrołom powalił na ziemię i jeden szeroki pień omszały zaprasza do odpoczynku. Dookoła pnia na szczycie kłujące splątane jeżyny i ogromne paprocie – góra, jakich pewnie można spotkać więcej w polskim Beskidzie. […]

Wanda Półtawska, Beskidzkie rekolekcje. Dzieje przyjaźni księdza Karola Wojtyły z rodziną Połtawskich, Częstochowa 2009 s. 398