Cyrus Wielki

[…] Cyrus był niewątpliwie niezwykle utalentowanym wodzem, jednak talent wojskowy był tylko jedną z cech jego osobowości.  Bardziej chyba zwraca uwagę umiarkowanie, z jakim sprawował swoje rządy. Wykazywał wyjątkową tolerancję dla miejscowych religii i obyczajów, unikał okrucieństwa i niepotrzebnego nadużywania siły, co odróżniało go od wielu innych zdobywców.

Na przykład Babilończycy, a zwłaszcza Asyryjczycy, dokonywali rzezi wielu tysięcy ludzi, a tych, których podejrzewali o chęć buntu, skazywali na wygnanie; po zdobyciu Judei w 568 r. p.n.e. duża część jej ludności została deportowana do Babilonu. Natomiast Cyrus, podbiwszy Babilonię pięćdziesiąt lat później, pozwolił Żydom na powrót do rodzinnego kraju.

Wydaje się zatem zupełnie możliwe, że gdyby nie interwencja Cyrusa, lud żydowski jako odrębna grupa etniczna wyginałby w V w. p.n.e.

Decyzja Cyrusa mogła być podyktowana względami politycznymi, nie ulega jednak wątpliwości, że jak na owe czasy był on wyjątkowo humanitarnym władcą. Nawet Grecy, którzy przez długi czas obawiali się, że Persja może zagrozić ich niepodległości, zawsze uważali Cyrusa za Władce godnego podziwu. […]

Michael H. Hart, 87 Cyrus Wielki /w/: 100 postaci, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości, Świat Książki, Warszawa 1995 s. 317 [The 100 Ranking of the most Influential Persons in History]