Stwierdzenie, że były kiedyś takie czasy, gdy pouczenie podejrzanego o przysługujących mu prawa nie należało do obowiązkowego scenariusza przesłuchania, może dla wielu współczesnych pracowników organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości okazać się zaskakujące.

Opinia, że nie każde zdarzenie ze skutkiem śmiertelnym ma charakter gwałtowny należy do gatunku oczywistych. Jakaś część zdarzeń, o których zawiadamia się Policję i prokuratura spowodowana jest zgonem naturalnym. Zgonami naturalnym prokurator w zasadzie nie powinien się interesować.

Potrzeba znajomości podstawowych zagadnień z zakresu psychologii przez praktyków ścigania i wymiaru sprawiedliwości nie zawsze i nie dla wszystkich była oczywista. Tymczasem zakres wiedzy sądowo-psychiatrycznej wykorzystywanej w postępowaniu karnym jest niezwykle szeroki.

„Wartość informacyjna i procesowa zeznań małych dzieci w sprawach o przestępstwa seksualne” to jeden z tych moich artykułów, które spotkały się z największym zainteresowaniem i były wielokrotnie przywoływane w literaturze przedmiotu.

Obowiązująca od maja 1985 r. ustawa o szczególnej odpowiedzialności karnej miała w swoich założeniach zwiększyć skuteczność zwalczania pospolitej przestępczości kryminalnej oraz przestępstw gospodarczych.

O edukacyjnych ambicjach nowosolskiej prasy zakładowej miałem okazję wspominać już wielokrotnie. Były one mniej czy bardziej udana odpowiedzią na oczekiwania jej czytelników. „Wrzeciono” czytali nie tylko pracownicy NFN Odra.

Niedawno Minister Sprawiedliwości Pan Jarosław Gowin wyraził słuszną opinię o potrzebie prawnej edukacji społeczeństwa, w szczególności młodzieży szkolnej. Powinno to ograniczyć potrzebę korzystania z pomocy prawników tylko w bardziej skomplikowanych przypadkach.

Pijany pracownik przy maszynie lub wśród innych urządzeń technicznych to oczywiste niebezpieczeństwo dla niego samego i pozostałych zatrudnionych. Ta „oczywistość” niestety nie dla wszystkich i nie zawsze była oczywista.

Opisany w tytule przypadek zuchwałej kradzieży mienia społecznego zdarzył się w lutym 1987 r. Z jednej strony jest to przykład sprawy stosunkowo banalnej – nietrzeźwy sprawca, widoczne mienie i kierowca, który za nie odpowiada, zajęty wykonywaniem innych czynności. A potem już tylko ucieczka z pokaźnym łupem.

Podatność na rozkradanie była jedną z charakterystycznych właściwości gospodarki polskiej w II połowie XX w. Niewiele wynikało z faktu, że mienie społeczne pozostawało pod szczególną ochroną prawa, a za jego zagarnięcie groziły kary surowsze niż za tzw. kradzież pospolitą.