„Gdy pokrzywdzeni sami wskazali policjantom sprawców swej krzywdy, a w późniejszych zeznania wielokrotnie zapewniali, że się nie mylą, to okazanie im sprawców w trybie art. 173 k.p.k. byłoby czynnością fasadową, bez istotnego znaczenia„. Wyrok SA w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. II AKa 20/03

„Nie można dyskwalifikować dowodowej wartości zeznań świadka tylko dlatego, że nie zauważył on jakiegoś drobnego fragmentu zajścia albo zapamiętał go inaczej niż inni świadkowie, którzy mieli korzystniejsze warunki obserwacji zdarzeń oraz utrwalenia ich w pamięci„. Wyrok SA w Krakowie z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. akt II AKa 20/03

„Okazanie osobie pokrzywdzonej wizerunku, a więc okazanie pośrednie może być konieczne, gdy nie może być dokonane okazanie bezpośrednie, albo wtedy gdy wobec upływu czasu i zmiany wyglądu osoby rozpoznawanej  osoba rozpoznająca nie jest pewna, co do identyfikazji sprawcy”. Wyrok SA w Lublinie z dnia 18 grudnia 2002 r., sygn. II AKa 297/02

„Zabezpieczenie majątkowe powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy konkretne okoliczności wskazują, że wykonanie orzeczonych w przyszłości kary i środków karnych lub egzekucji zasadzonego odszkodowania jest zagrożone i wymaga zabezpieczenia przed działaniami oskarżonych, które mogą doprowadzić do uszczuplenia ich majatku lub jego ukrycia”. Postanowienie SA w Katowicach z dnia 9 października 2013 r., sygn. II AKz588/13

„Niedopuszczalne, bo godzące w powagę sądów, a nawet Rzeczypospolitej Polskiej, w której imieniu wydawane są wyroki, jest przytaczanie w treści wulgarnych słów, (…). Rzeczą sądu I instancji było nakazać prokuratorowi, by takie słowa eliminował z aktu oskarżenia”.  Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 listopada 2013 r., sygn. akt II AKa 233/13

„W ramach standardów procesu nie można gwarantować dokonywania przez obrońców tylko takich czynności, które są zgodne z poglądami wnioskodawców. Sąd nie może przy tym wyznaczać kolejnych obrońców z urzędu, aż do uzyskania przez wnioskodawcę oczekiwanego przez niego efektu (…).” Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt IV KZ 21/14

[…] Staranne zbieranie rzetelnego materiału prasowego na zasadach ogólnie przyjętych, odbywające się w miejscu publicznym, nie wymaga akredytacji, a tym samym nie może uchodzić za działanie bezprawne. (…) Akredytacja to zgoda organizatora na bezpośredni udział dziennikarza w imprezie, która daje możliwość uczestniczenia w niej na warunkach uprzywilejowanych. […]

„Możliwe jest oparcie ustaleń wyroku tylko na jednym dowodzie, byleby ocena tego dowodu była rzeczowa oraz logiczna i nie wkraczała w sferę dowolności.” Wyrok SA w Krakowie z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. II Ka 216/12