Odtworzenie przez sąd zamiaru sprawcy jest jednym z najtrudniejszych problemów praktyki sądowej. Bez wątpienia kwestia ustalenia zamiaru sprawcy ma kluczowe znaczenia dla określenia prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, zwłaszcza, że strona podmiotowa odróżnia przestępstwo zabójstwa od przestępstwa ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W sprawach o zabójstwo sprawca niezwykle rzadko artykułuje swój zamiar i należy go ustalać na podstawie okoliczności towarzyszących zabójstwu. Nie jest wystarczające ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu lub na to się godził, konieczne jest wykazanie, że obejmował swoim zamiarem także skutek w postaci śmierci człowieka.

Fakt, iż mimo wielotygodniowej obserwacji biegli jedynie dwukrotnie kontaktowali się z oskarżoną dyskwalifikuje ich opinię. Takie podejście do obowiązków biegłego świadczy o zupełnym niezrozumieniu instytucji obserwacji oraz niezbyt rzetelnym wykonywaniu obowiązków biegłego.

Dowód z poszlak jest pełnowartościowym dowodem winy dopiero wtedy, gdy łańcuch poszlak – rozumianych jako udowodnione fakty uboczne – prowadzi pośrednio, tj. w drodze logicznego rozumowania, do stwierdzenia jednej tylko pewnej wersji zdarzenia, z której wynika, że oskarżony popełnił zarzucony mu czyn.

W sprawie o zabójstwo koniecznym jest dokładne ustalenie mechanizmu powstałych obrażeń, głebokości ran, ich kierunku, siły zadanych uderzeń, itp. Może to niewątpliwie wpłynąć na ustalenie zakresu odpowiedzialności oskarżonej, a co sie z tym łączy, przyjęcie prawidłowej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu.

We współczesnych procedurach sądowych obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów, która zakłada, że wewnętrzne przekonanie sędziego jest najlepszym kryterium tej oceny. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c.

Podżeganie w każdym wypadku musi łączyć się przynajmniej z próbą wywarcia presji psychicznej na osobie sprawcy i ma skłonić go do dokonania przestępstwa. Samo tylko użycie słów „trzeba by ich skubnąć to będziemy mieli na paliwo” nie wyczerpuje znamion podżegania do przestępstwa kradzieży.

Sąd odwoławczy potwierdził, że okres sporządzenia opinii przez biegłego był nadmiernie długi, gdyż trwał od lipca do początku grudnia, a więc wyniósł 5 miesięcy. Niemniej jednak nie można w tym zakresie czynić zarzutów Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

Czas pracy sędziego jest określony wymiarem jego zadań, jednak nie można stale ich w sposób nieograniczony rozszerzać.

Na gruncie prawa wykroczeń karalność czynu ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a gdy w tym okresie wszczęto postępowanie, ustaje ona z upływem dwóch lat, ale liczonych także od momentu popełnienia wykroczenia, a nie jak w prawie powszechnym, kiedy to okres wydłużenia karalności zaczyna biec po ustaniu pierwotnego terminu przedawnienia. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 marca 2015 r., sygn. II KK293/14