[…] Detektyw, który obserwował moje poczynania, zapytał w tym momencie: – No więc, doktorze? Kiedy on zmarł? Ale tak dokładnie? Serce podeszło mi do gardła. Szczególnie na ostatnie słowo.

[…] Jako antropolog sądowy oglądam zwykle ciała, które czasy świetności mają już dawno za sobą – rozdęte, rozszarpane, spalone, wypełnione robactwem, gnijące, przepiłowane, obgryzione, rozpuszczone, zmumifikowane lub rozczłonkowane.

[…] Eksperci sądowi i kryminalistyczni (…) słyszą opowieści zmarłych. Zmarli mają wiele do powiedzenia, ale mogą ich usłyszeć tylko ludzie odpowiednio wyszkoleni i obdarzeni specyficznym darem.

[…] Tym, co niszczy najwięcej materiałów dowodowych znajdujących się w miejscu pożaru, nie jest wcale sam ogień, lecz niewyszkolony, nadgorliwy śledczy uzbrojony w grabie.

[…] W owym czasie znałem już obowiązujące standardy. Po pierwsze, trzeba wykluczyć możliwość, że denat zmarł z przyczyn naturalnych wskutek jakiejś choroby. Po drugie, należy podać faktyczną przyczynę śmierci i w miarę możności określić, jak szybko doszło do zgonu.