[…] Prawo jest stanowione zawsze tylko dla potrzeb oznaczonego czasu lub określonego ustroju. Dostosowuje się ono do okoliczności uzasadniających jego wydanie i nie może poza nie wychodzić.

[…] Wydarzenia, jakie nastąpiły w Niemczech po 1933 roku, pokazały, że niemożliwe jest utożsamianie prawa z ustawą. Istnieją bowiem zasady, które nawet jeśli nie są wyraźnie w ustawie sformułowane, są oczywiste dla wszystkich traktujących prawo jako wyraz pewnych wartości, a nie tylko jako przejaw woli ustawodawcy.

[…] Od 1999 r. Chiny zwiększają swoje wydatki na badania w tempie średnio ok. 20 proc. rocznie. W 2011 r. nakłady państwowe i prywatne na ten cel wyniosły łącznie prawie 138 mld dol. (w USA ok. 400 mld dol.), w 2015 r. chcą przeznaczyć na naukę blisko 400 mld dol.

[…] Norma nadrzędna określa ramy,  w których osoba upoważniona do wykonywania władzy prawnej: ustawodawczej, wykonawczej lub sądowej, może swobodnie kształtować linię swojego postępowania. Tak więc komornik sądowy ma prawo dokonać zajęcia zgodnie z prawomocnym wyrokiem.

[…] Prawo nie jest wyrazem rozumu, lecz przejawem woli suwerennego władcy. Prawo natury, to znaczy prawo rządzące w przyrodzie, jest tylko prawem dżungli, gdzie walka o życie toczy się bez przerwy; wielkie ryby zawsze pożerają małe.

„Historia nie tylko opowiada nam dzieje, ale je osądza, porządkuje i nadaje im znaczenie„. Wendy Beckett, Historia malarstwa. Wędrówki po historii sztuki zachodu, Wydawnictwo Arkady Sp. Z oo, Warszawa 2007 s. 9

„Każdy powinien zdobyć się na odwagę własnego spojrzenia na sztukę. Niczyja pomoc tej odwagi nie zastąpi. Inaczej jest z wiedzą: zawsze zdobywamy ją z zewnątrz – czytając, słuchają i oglądając”. Wendy Beckett, Historia malarstwa. Wędrówki po historii sztuki zachodu, Wydawnictwo Arkady Sp. Z oo, Warszawa 2007 s. 5

Medycyna sądowa jest nauką lekarską, przystosowaną do potrzeb i wymagań sadownictwa, czyli jak trafnie określił Lacassagne, jest sztuką zastosowania wiedzy lekarskiej do potrzeb sądowych.

„Gdy czasopismo wydawane jest jedynie dla zysku, jego publicznością jest wtedy <<masa>>, najszersze koła społeczne, ludzie o najsprzeczniejszych przekonaniach i sympatiach, o różnej skali wykształcenia – czasopismo nie może wobec tego i nie usiłuje urabiać ich ideowo w jakimkolwiek kierunku.

„Czasopismo przeznaczone do urabiania opinii, do kierowania nią, przystosowuje się w ten sposób do wchodzącej tu w grę publiczności, że konsekwentnie broni tych samych zasad czy tych samych interesów, szuka oparcia w odpowiednich organizacjach, nie wchodzi w kompromisy z tendencjami i ugrupowaniami przeciwnymi, unika sądów obiektywnych, forsuje jednostronne, własne itd.