[…] W roku 1976 w 112 krajach świata tortura jest stale stosowanym środkiem sprawowania władzy i uprawiania polityki.

[…] Obrońcy przekonani o własnej bezkarności niekiedy świadomie przekraczają granice dobrych obyczajów. Proces przeciwko Gorgonowej był tego znakomitym przykładem. Doktor Axer był zbyt doświadczonym i znakomitym prawnikiem, aby przypuszczać, że jego wystąpienia były dyktowane emocjami.

[…] W wątpliwych sprawach lub w razie niejednoznacznych wyników badań nie tylko prawnik, ale także biegły winien pamiętać o zasadzie in dubio pro reo, która nakazuje uznać za niewinnego, każdego, komu nie można udowodnić winy z całą stanowczością.

„Najłatwiej ludzi okłamać wtedy, gdy oni sami chcą być okłamani. Najszybciej uwierzą w to, w co koniecznie chcieliby wierzyć. Dorosłemu człowiekowi nie wmówi się niczego, czego on nie zechce przyjąć do wiadomości”. Zdzisław Pietrasik, Polityka 6/1984

„Zasada sprawiedliwości żąda miary równej dla wszystkich, a zasada praworządności nie znosi wszelkiej dowolności i wymaga wykonywania funkcji publicznych na podstawie ustalonych, możliwie ścisłych i jasnych norm”. Marian Cieślak

Prawo należy krytykować tak, żeby nie zniechęcać do jego przestrzegania. Spośród różnych postaci krytyki społecznej, w krytykowaniu prawa należy przestrzegać najwyższych wymagań konstruktywności. Jerzy Bafia, Gazeta Prawnicza 5/1984

Sztuka poznania to spostrzeganie kontrastu. Własny system prawa zna się tylko wtedy dobrze, gdy ma się przynajmniej ogólne wyobrażenie o obcych systemach, o tendencjach rozwojowych prawa i ich uwarunkowaniach za granicą.  Stanisław Waltoś

[…] Nie tylko względy prakseologiczne, lecz również zwykła sprawiedliwość wymaga często tworzenia wyjątków od najzacniejszych reguł rządzących procesem karnym.

[…] Choroby „wywoływane” przez obecność turbin wiatrowych tak naprawdę powodowane są przez aktywistów ostrzegających przed zagrożeniami zdrowotnymi i rozchodzą się jak plotki – z ust do ust.

[…] Prawo nie może lekceważyć bezpieczeństwa obrotu. Z tego względu powinno unikać subiektywizmu i dowolności. Prawo jest przedsięwzięciem publicznym, gdyż sędzia zawdzięcza swe znaczenie państwu, które nadaje mu uprawnienia i władzę.