[…] Naraz słyszę ciche pukanie, i mówię: – Proszę. I wchodzi Witek. – Co tak cicho pukasz? – mówię. – A bo już taki niedbały jestem – mówi Witek. – Zresztą wiesz, jak jest, głośno pukają Niemcy.

[…] Twój smutek niepojęty, my go nie rozumiemy, ale on chyba też ubliża nam. Przybyliśmy ci na pomoc, na odsiecz, my, których kochasz nas, i którzy ciebie kochamy. Rozporządzaj nami. Rozkazuj nam.

[…] Witek przydzielony z widłami do słomy. Ja przy workach. Zaczepiam, odstawiam trochę na bok i zadaję na plecy gospodarzowi. On nosi. Do stodoły.

Brzoza nad wodą stała, młoda, szumna i piękna brzoza w wodę spojrzała, i nagle – drżąca, wylękła – chciała uciekać! uciekać! z rozwianym, zielonym warkoczem, i nie mogła. I zapłakała. I nie wiedziała po czem.

[…] Czas był nie tylko górą, ale i rzeką: zmieniał szybkość swego biegu, tak jak i koryto. Rzeka czasu wzbierała, przelewała się przez brzegi lub wysychając sączyła się jak strumyczek.

I przebiegły wierzby przez pagórek, a tam padół, ustawiły się wierzby we sznurek i na na dół.

[…] Na swoje nieszczęście znalazła się w nieodpowiednim czasie i miejscu. Tłum w rewolucyjnym nastroju, nie śmiejąc zaatakować obstawionego gwardią pałacu cesarskiego, zaczął plądrować cesarskie zbiory.

[…] Szedł tak już od godziny. Zapalił się jaskrawo świt. Przystanął na zboczu, by popatrzeć na wzgórza Toskanii, wynurzające się z mrocznego snu.

[…] Z doświadczenia znane, że dłużej przetrwa rzeźba żywa, którą dłoń z głazu twardego wyrywa, niż twórca, co go czas w popiół zamienia. […] Michalangelo Bounarotti (tłum. Leopold Staff) w: Irwing Stone, Udręka i ekstaza, Wydawnictwo CZYTELNIK, Warszawa 1973 s. 5

[…] Jachtu i samochodu nie przysłali mu kuzyni ze Stanów, ale doszedł do tego drogą własnych kombinacji, o których myśląc widz polski doznaje uczuć zazdrości i pogardy w stosunku do samego siebie.