Przywykliśmy do nich do tego stopnia, że czasem ich nawet nie zauważamy. Bywa, że oceniamy je wyłącznie po stopniu praktycznej użyteczności, widząc bądź to wyłącznie materiał opałowy, czasem przydatność konstrukcyjną czy możliwość wykonania eleganckich mebli. Drzewa, te rosnące w zwartych grupach i tworzące zagajniki, lasy czy puszcze; i te samotne – stojące czasem na naszym podwórku, przy polnej drodze, gdzieś na granicznej miedzy. Czasem tylko zachwycą nas kolorem swoich liści, porządkiem szeregu w jakim stoją tworząc aleje parkową, śródpolną, przydrożną czy nawet śródleśną. Tego, kto je tam posadził rzadko kiedy znamy. Poza refleksjami wywołanymi niekiedy przez nauczyciela-pasjonatę na lekcjach biologii nie myślimy wcale o tym, że jeden tylko duży buk…