MELANCHOLIJNA PORO, OCZU OCZAROWANIE. W SZKARŁACIE, ZŁOCIE STOI LAS PRZY LESIE. A ja, stojąc przy ścianie, patrzę, jak w szyby okienne winkrustowuje się jesień. Osypuje się kasztan. Lato porzuca ziemię jak Tezeusz Ariadnę na wyspie Naxos.

I Gdy trzcina zaczyna płowieć,a żołądź większy w dąbrowie,znak, że lata złote nogijuż się szykują do drogi.

Tu, gdzie się gwiazdy zbiegły  w taką kapelę dużą,  domek z czerwonej cegły  rumieni się na wzgórzu:  to leśniczówka Pranie,  nasze jesienne mieszkanie. 

[…] Znów noc. Jak ludzie wysocy stoją świerki. Śnieg się sypie. Gwiazdy świecą w głębi nocy Jakby w głębi wielkich skrzypiec.

Z ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze: Brzozę, co nie szumiała w najszaleńszym wichrze, Zawsze niema, choć wiatru wiew się o nią otrze.